در محل طرح مرمت و بازسازی تاسیسات آبی صورت گرفت؛
به گزارش روابط عمومی شرکت آب منطقه ای تهران، محمد حسن صادق زاده مشاور مدیرعامل در امور ایثارگران به مناسبت شهادت جانباز شیمیایی سهراب محمدی پور با حضور در طرح مرمت و بازسازی تاسیسات آبی از فرزند وی دلجویی و از رشادت های شهدا و جانبازان در دوران دفاع مقدس تجلیل کرد.
خلاصه ای از زندگی نامه این شهید والامقام به شرح زیر است:
سهراب محمدی پور معاف، معروف به عموسهراب متولد 1321 که دریکی از روستاهای گیلان چشم به جهان گشود پدر ومادرش کشاورز بودند و او به عنوان فرزند بزرگ خانواده درتمام مراحل زندگی هم دوش پدر بود تا اینکه به علت فشار اقتصادی به تهران مهاجرت کرد ودر یک کارگاه خشکشویی که متعلق به یک یهودی بود مشغول بکار شد. وی از دور ونزدیک شاهد بی عدالتی کارفرمایان سرمایه دار وتبعیض های کارگری بود در حالیکه حکومت ستمشاهی حامی آنها بود. بالاخره روزنه های نور وامید تابید واشخاصی که هرروز شاهد بی عدالتی های اجتماعی واقتصادی بودند حامی انقلاب شدند ودست از کار کشیدند و وارد میدان کارزار شده وموفق شدند تا به پیروزی آرمانهایی که داشتند دست یابند.
عمو سهراب با پیروزشدن انقلاب وارد بسیج مسجد وازاین طریق وارد سپاه گردید ودر پادگان بلال حبشی مسئولیت حفاظت رادر زمان آقای گیل به عهده گرفت تا اینکه به علت توانایی های که درموضوع حفاظت از مقرهای مهم واستراتژیک ازخود نشان داد، مسئولیت حفاظت دفتر فرماندهی کل سپاه به او محول شد واکثراٌ در ارتباط با افراد واشخاص مهم کشوری ولشگری مانند شهید بابایی ،شهید صیاد شیرازی، علی شمخانی، محسن رضایی و رحیم صفوی و.....ارتباط تنگاتنگ داشت. در جبهه ها بیشتر بخاطر وجود ستون پنجم دشمن، حفاظت از محل حضور سرداران نام برده به عهده وی بود.
عشق به امام راحل وانقلاب در وجود او موج می زد، چون احساس می کرد انقلابی که به آن سختی با شهادت جوانان بدست آمده است و حالا مورد تجاوز قرارگرفته باید مورد حمایت قرار گیرد تا خون آنان پایمال نگردد. جبهه بهترین جایگاه برای او بود تا اینکه درعملیات خیبر در منطقه هورالهویزه مجنون براثر حمله شیمیایی رژیم بعث، مجروح ودر بیمارستان بستری شد. ولی بازهم تاآنجا که توان داشت به جبهه می رفت ودر تهران در ستاد کل سپاه مسئول حفاظت دفتر فرماندهی بود تا اینکه درسال 67 بخاطرشدت مجروحیت وشیمیایی شدن با 70% جانبازی ازطرف سپاه بازنشسته واز کارافتاده شد. وی در عین حال بخاطر ارادت خاصی که به سردار رحیم صفوی و محسن رضایی (یاران وهمرزمان او) داشت، وارد پایگاه های اجتماعی که از طرف همسران انها ایجاد شده بود گردیده و به یاری خانواده های نیازمند شتافته وکارهای خیرخواهانه انجام می داد.
وی به علت اثرات شیمیایی شدن در جبهه سال ها با مشکلات عدیده ای مواجه بود و بارها در بیمارستان بستری ومورد عمل جراحی قرار می گرفت که آثار آنها در جسمشان قابل مشاهده بود تا اینکه این جانباز والامقام در روز 29 آبان 1397 با دلی آکنده از امید به یاران شهید خود پیوست.
